Leeswaarschuwing
In deze column ga ik alle kanten op. Leuk om te lezen, maar vreselijk tijdrovend.

Daarom alvast een samenvatting vooraf
Met onnodige omhaal van woorden probeer ik uit te leggen hoe belangrijk het is om aanbod en verwachtingen goed op elkaar af te stemmen, teneinde in vrede en geluk met elkaar verder te kunnen blijven gaan. Als deze samenvatting verlichtend genoeg is, is verder lezen niet nodig.

De uiteenzetting – als toch besloten wordt door te lezen
Veertien jaar geleden hebben Arie en ik de kaarten op tafel gelegd. Veertien jaar geleden stelden we vast dat we elkaar heel erg leuk vonden, zodanig dat een innige relatie werd overwogen. Dat vonden we best heftig, we voorzagen allerlei kwesties als twee zulks uitgesproken karakters bij elkaar gebracht worden. Om aanbod en navenante verwachtingspatronen goed op elkaar af te stemmen, was openheid geboden. Want hoe dan ook, we wilden verkering krijgen met elkaar.

Het op tafel leggen van onze kaarten was niet romantisch, we lieten ons dan ook niet verleiden tot kaarslichten zoete woorden. Nee, we hadden behoefte aan duidelijkheid. En we gingen ons ook niet mooier voordoen, dan we al waren.

Als Arie dan echt met mij in zee wilde, kreeg ze er drie meiden bij, een heel voetbalelftal, een rockband en een oneindige hang naar vrijheid. Natuurlijk compenseerde mijn lichaam en geest veel, maar dit waren toch wel hoge troefkaarten. Arie bleek ook een heel aardige hand te hebben; er viel niet te tornen aan haar vrijheidsbeleving, zij zou nooit, maar dan ook nooit om half zeven ’s nachts op het voetbalveld staan om een van de girls aan te moedigen, ze hield haar eigen huis aan en stopte veel energie in haar eigen sociale leven. ‘Ik ben ook graag alleen, Fredmans!’ zei ze en schonk zelf haar wijn bij.

We hadden twee avonden nodig om al onze kaarten te bespreken.Op de derde avond gingen we hartstochtelijk akkoord met elkaar. Veertien jaar later is Arie nog steeds Arie waarvan ze zei dat ze was. Alhoewel, niet helemaal. Zo stond zij wel langs de lijn op zaterdagmorgen, in de mist met koude voeten. Stond ze wel aan te moedigen in veel te warme sporthallen. De drie meiden werden haar meiden, die kaart hoefde nooit uitgespeeld te worden.

Ik bewoog ook wel, tuurlijk. Voetbal is niet altijd het allerbelangrijkste in het leven. Zeker niet. En tijdens onze optredens had ik enkel oog voor haar, absoluut. En als Arie wilde wandelen, wandelde ik met haar mee. Zonder te morren. Althans, dat probeerde ik.

Waar we vooral in slaagden, was het vasthouden aan de basis van onze eerste afspraken. En dat we nooit een kaart tegen de borst hielden. De kaarten op tafel, we doen het nog steeds. De ene keer wat makkelijker dan de andere, maar we blijven het spel bespreken.

Nu wil ik onszelf beslist niet als voorbeeld stellen, want laten we eerlijk zijn, we zijn verre van voorbeeldig. Het gaat me in deze om de kaarten. In mijn werk merk ik keer op keer dat we veel te weinig onze kaarten op tafel leggen en uitspreken hoe we in het spel staan.

Heel cryptisch allemaal, maar ik kom zo tot de kern van deze column.

We krijgen aanbod en verwachtingen niet altijd even goed op elkaar afgestemd. We hebben niet altijd goed door welk aanbod welke verwachtingen genereert. Met als gevolg dat aan verwachtingen niet voldaan kan worden. En aanbod ad hoc bijgesteld wordt, om maar aan de verwachtingen te blijven voldoen. En daarmee aan ons eigenlijke aanbod voorbij gaan.