Stel je voor dat onze schoolgaande kinderen – die nu thuis allemaal vreselijk hun best doen aan de keukentafel – zouden meelezen op podia als LinkedIn en Twitter. Stel je voor dat zij het laatste nieuws vernemen op sites van overheid en inspectie.

Stel je toch eens voor dat zij zouden ontdekken dat zij voor de katse k de taalles maken die juf Ans online heeft klaargezet. Dat zij zouden ontdekken dat niet de taalles wordt gemaakt, maar de ‘achterstand’.

Stel je voor dat onze kinderen ontdekken dat zij nu al de ‘Corona-generatie’ worden genoemd en niet zonder achterstanden uit de crisis zullen komen. Dat zij nu al als verloren mogen worden beschouwd.

Ik zou, aan de keukentafel gezeten, gek worden. Ik zou de laptop dichtklappen met alle gif in me. Ik zou boeken en pennen in de hoek van de keuken smijten, de kop warme chocomelk er achteraan. Ik zou boos zijn op mijn moeder, op mijn juf, op heel de wereld.

Want ik kwam erachter dat ik een verloren kind was. Met enorme achterstanden.

Waar wordt de hooghartigheid vandaan gehaald om onze kinderen zo te classificeren? Waar halen we de laatdunkendheid vandaan het werk van onze mensen in het onderwijs af te doen als het dragen van water naar de zee?

We zitten in een wereldwijde crisis, ons leven is even stilgezet en houdt schichtig haar adem in. Wij houden allemaal onze adem – onze kinderen voorop – en stellen nu al vast dat deze adempauze ‘achterstanden’ genereert. Nee, niet ten opzichte van elkaar – want we staan allemaal even stil. Nee, we lopen achter op schema’s en modellen die al enige tijd toe waren aan bijstelling. We raken achterop omdat we verzuimen de onderwijsnormen aan te passen aan nieuwe tijden. We vergeten de weegschaal te herijken en schrikken van ons gewicht.

We vergeten dat onze kinderen een andere groei doormaken aan de keukentafel. Dat zij groeien ondanks ons bestel, ondanks deze tijd. Zij vergaren kennis op andere manieren, omdat andere omstandigheden daar om vragen. Onze kinderen stoten hun neuzen aan andere deuren. Maar ontdekken wel hoe deze open gaan. Onze kinderen aan keukentafels nemen een voorsprong op zaken die wij niet kunnen benoemen, omdat deze niet passen in onze huidige opvattingen over onderwijskwaliteit.

In plaats van het stimuleren van deze verrassende groei in huiselijke sferen vertellen wij hen dat zij de ‘Corona-generatie’ zullen worden genoemd. Dat zij iets uit te leggen hebben wanneer zij gaan solliciteren. Cijfers, diploma’s; zij zijn gedegradeerd tot aandoenlijke artefacten. Onze kinderen waren destijds kansloos. Vanwege vermaledijde Corona.